Tango d’amour
Ik vergaf je om de liefde
en de keuze die geen keuze was,
het verlangen naar verlangen
dat in onze lichamen danste.
Maar wat valt er te vergeven
in dit spel zonder schuld?
De boete hangt zwierig om mijn lijf.
Herfst
Hoe november in mij hangt
als laatste bladeren aan bomen.
Ik wandel tussen jullie
zwijgende lichamen van as.
Alles is opeens weer toen en
het gemis druilt tegen me aan.
De chrysanten kijken me
mooi en beschuldigend aan.
Toen was alles.
Ik blijf sterven.
Soms spreken woorden
te veel en zoek
ik een soort luwte
die uitbeeldt wat ik bedoel
louter in de hoop
mezelf beter te begrijpen.
Heimwee
Ondertussen wacht
het wit op woorden
op wat wegging
en bleef
blijven.
De dagen tochten tussen de kieren.
Het nachtblauw zit
gegoten op mijn lijf
als een ode
in de kantlijn.
Ze borg haar
dromen op
in een piepklein kastje
met de deur op slot.
De sleutel gooide ze
mijlenver.
Toch kan ze het niet laten
af en toe
door het sleutelgat te piepen.
Risico
Ik schreef je bijna
dat ik voor het eerst
sinds toen en nadien
de plaats waar
alles en niets
vanaf het begin
een einde nam
dat ik nooit meer
door het rode licht fiets
wat zal je opgelucht zijn.
Ik ook want ik had
het je bijna geschreven.